AİLE

Pin It

Aile hepimizin, herkesin hayatında, bence, en korunması gereken, en sahip çıkılması gereken kurum.

Ne güzel olurdu değil mi? Herkes mutlu bir çocukluk geçirseydi.

Mutlu, güvenli, sevgi ve anlayış dolu.

Baba her gün evine geliyor. Masada yemek. Çocuğun fiziksel, duygusal, zihinsel her kafası karıştığında, irili ufaklı bir acı yaşadığında, sığınabileceği ve yardım alabileceği annesi yanıbaşında.

Akşamları çocuk huzur içinde uyuyabiliyor ve annesinin battaniyeyi düzeltmesini, sırtına sıkıştırmasını ve sımsıkı sarmalamasını hissedebiliyor.

Uyanmak ayrı bir güzel. Kahvaltı hazır. Hayat güzel, neşeli, tatlı.

Hele hele kardeşler arkadaş gibi olsa…

İşte harikulade bir hayat.

İnsan daha ne ister ki? Değil mi?

Ama en normal bir ailede bile büyümüş olsak, bazen işler bu kadar yolunda gitmiyor, değil mi?

Eğer senin ailende de, az veya çok hır-gür, kavga-gürültü var idiyse, bil ki yalnız değilsin, sevgili arkadaşım.

Anne baba arasındaki irili ufaklı kavgalar.

Üzerine kardeşler arasındaki irili ufaklı kavgalar.

Hele hele bir de üzerine maddi zorluklar, olumsuzluklar da eklenirse insan çocukluğunu hatırlayınca, pek de öyle mutlu bir çocukluk göremeyebiliyor.

Çocukluk mutlu değilse, insan hayatı da acılı, kavgalı gürültülü bir şekilde yaşamaya meyilli oluyor sanki, Allah’ın istisnaları hariç.

Ve Allah’ın istisnaları hariç deyince…

Zaten tüm o istisnaların sebebi de Allah.

Yani ancak Allah’ı layıkıyla bilir ve anlarsak, acılı bir çocukluk da yaşasak, hayatımızı huzur, mutluluk, sevgi, saygı, güven içerisinde ve ailenin önemini de layıkıyla anlayarak, ve hayatımızı aileye zarar veren şeylerden uzak durarak, aileyi korumayı hedefleyerek yaşayabiliyoruz.

Eğer Allah’ı layıkıyla bilmez ve anlamazsak, acılı çocukluk yaşamak, pek çok insan için aileye daha da zarar veren şeylere yaklaşmak hatta onları hayatta coşturmak, arttırmak yani kısacası aileyi yok etmeyi hedefleyerek yaşamaya sebep oluyor.

**************************************

Tabii acılı aile, acılı çocukluk yaşamak, aile hayatında yaşanan haksızlıklar, ve Allah’ın istisnaları deyince, ilk bakacağımız yer Kuran olmalı, değil mi?

Kuran’dan da öğreniyoruz ki, peygamberlerin hayatlarında da acılı aile hayatı mevcut imiş.

Hatta İLK insanlar Adem ve Havva’dan itibaren mevcut. Sonuçta Havva ve Adem de bir aile.

Üstelik, cennet’te mutlu mutlu yaşıyorlarmış, hem de ekmek elden su gölden.

Cennet’ten çıktıktan sonra, bence kesin birbirlerine suç atıp, kavga da etmişlerdir.

‘Senin yüzünden çıktık.’ ‘Şeytan’ı niye dinledin?’ ‘Sanki sen dinlemedin, madem biliyordun yanlış olduğunu, sen niye devam ettin?’ ‘Beni durdursaydın ya.’ ‘Zorla mı yedirdiler, sen de yedin işte.’ vs vs., değil mi?

Hatta kavganın en ilerleyen aşamalarında,
‘Oh canıma değsin, sefam olsun, ben yaptım işte. Yaparım ben öyle, haklıyım.’ ‘İyi ne halin varsa gör o zaman.’ bile demişlerdir, hatta buraya getirmeyeyim ama işler daha bile kötü olmuştur herhalde. Eeee, cennet bu. Cennet’i kaybetmek öyle kolay değildir, eminim.

Onların 2 oğlunun hikayesi de, Maide, yani Sofra suresi, 27-31. ayetlerde anlatılıyor.

Bir oğul diğer oğulu kıskanıyor ve öldürmeye karar veriyor. Ve de öldürüyor. Sonra pişman da olsa, kardeşler arasındaki kıskançlığın en uç noktası, değil mi bu da sevgili arkadaşlarım?

Ben de bu oğulların isimlerini merak edip, Kuran’dan önce, diğer peygamberlere indirilen kitapların şöyle güzel bir tercümelerini aradım.

Tabii tercüme derken hem Türkçe, hem İngilizce aradım. Çünkü aslı biliyorsunuz, Yahudi dilinde ve İsa peygamberin havarileri de İncil’i yazdıklarında, Roma İmparatorluğu devriydi ama Romalılar Eski Yunan uygarlığını da ele geçirip dilini de yaygınlaştırmışlardı.

Yani İncil’in yazıldığı dil, o zamanın eğitimli eğitimsiz HERKESİN anlayabileceği ve günlük hayatta kullandıkları bir dildi.

Latince ve Yunanca karışımı idi. Hani nasıl Osmanlı zamanında, Arapça, Farsça, Türkçe karışımı kendilerine özel bir dil konuşuyor idilerse, Roma İmparatorluğu etkisindeki Avrupa’da da Latince ve Yunanca hakimmiş.

Sonra, Roma İmparatorluğu zayıflayıp ortadan kallkarken, Avrupa’da da Orta Çağ döneminde, halk Latinceyi de Yunancayı da anlamaz hale gelmiş.

Yani nasıl biz şimdi Osmanlıca’yı anlayamıyorsak, Arapçası, Farsçası vs ağır kelimeleri yüzünden, Avrupa’da da İncil ve Tevrat halk arasında anlaşılamamaya başlamış.

Orta Çağ’da hüküm süren tüm o cahiliye devrinde, İncil’i ve Tevrat’ı TEKRAR halkın konuşma diline getirmek kimsenin aklına gelmemiş.

Hatta tam tersi, bu dil kutsal ilan edilip, büyük saygı ile korunulmaya başlanmış.

Ve yüzyıllar boyunca insanların ANLAMADAN okudukları bir dönem yaşanmış, maalesef.

Ve, bizde de Atatürk ve Yaşar Nuri Öztürk ile açılan ANLAYARAK okumak dönemine, onlar 1500’ler döneminde geçmişler.

Biraz konudan çıktım, kusura bakmayın ama çok önemli olduğunu düşündüğüm için her fırsatta bu konuyu yazmazsam sanki çok önemli bir konuyu (ki ailenin korunması konusu ile de çok alakalı bence, Allah’ın insanlara indirdiği kutsal kitapları ANLAYARAK okumak) atlamış olurum diye düşünüyorum.

Uzun lafın kısası, Adem’in oğullarının adı Kabil ve Habil imiş ve Kabil, Habil’i öldürmüş.

*********************************

Peki ya, kardeşlerinin yine kıskançlık sebebi ile Yusuf peygamber’e yaptıkları?

Evet, öldürmemişler, sağ olsunlar ama o da akıllarından geçmiş, öldürüp öldürmemeyi tartışmışlar.

Sonuçta, kuyuya atmak ve babalarına ‘kurt yemiş’ diyerek, onun kanlı gömleğini göstermek akıllarına yatmış.

Tabii onların kıskançlıklarını da anlayabiliyoruz.

Evet, Yusuf peygamber gerçekten de, kıskanılmayacak gibi değilmiş.

** Hem babasının ona olan sevgisi, ilgisi,
** Hem fiziksel olarak, nasıl denir, Kuran’dan öğreniyoruz ki, çok iyi imiş. Yani dış görünüşü de çok güzelmiş.
** Üstelik bir de bunların üzerine gördüğü özel rüyalar ile Allah katında da üstün mü desem, seçkin mi desem, özel bir insan olduğunun işaretleri varmış.

Yani insan anlayabiliyor, olabilecek kıskançlıkları.

Ama yine de kardeşini kuyuya atmak, onu uzak ülkelere sürmek, ve onun hakkı olan malı, mülkü, anne-baba sevgisini, ilgisini, mirasını üzerine çekmek…

Babaları Yakup peygamberin de dediği gibi, (Yusuf suresi 18) ‘Nefisleriniz sizi aldatıp bir işe itmiş.’

Yani gerçekten kıskançlık ve kötülük başlarına, akıllarına, kalplerine fena vurmuş ve böyle kötü bir iş işleyebilmişler.

Tabii insan bunları okurken, az çok mutlu bir çocukluk ve kardeşlik geçirsek bile biz de farkediyoruz ki, hemen hemen hepimizin hayatında da kardeş kavgaları, kıskançlıklar olabiliyor.

Anne babalar da gerek ilgi ve sevgilerinde, gerekse miras ve hediye verme konularında haksızlık yapabiliyorlar.

Çok sevgili öğrencilerim arasında bile…

En mutlu çocukluk geçirmiş olanlarda bile…

Şahsen kendi hayatımdan da biliyorum.

Bazen, anne baba bir çocuğa evlenince oturduğu evi veriyor hatta bazen onun adına satın alıyor. Yani o evlat hiç kira vs uğraşmıyor ama diğer bir evlat, yıllar boyunca kira ödeyerek ya da ne bileyim, evini kredi ile alıp yıllar boyunca kredi ödemek durumunda kalabiliyor.

Ya da ne bileyim, anne-baba bir evladı mirasından dışarıda bırakmak için tapuyu diğer çocuklar üzerine yapabiliyor.

O evlattan çok büyük hayırsızlık, saygısızlık mı gördü acaba?

Tabii tüm bu konulara Allah en güzel şahit.

Eğer benim şahitliğimi merak ediyorsanız, bu konularda benim şahitliğim HEP şöyle oluyor:

Her kim ki, herhangi bir sebeple dışarı atılsın, kuyuya atılsın, yabancı ellere gönderilsin, mirası daha anne veya baba hayattayken alınsın, O EVLAT Allah’ın sevgili bir kulu.

O EVLAT, Allah’tan ÇOK BÜYÜK ödüllere hazırlanıyor.

Ancak, o evladın da üzerine düşen çok önemli bir şey var.

ALLAH’A SIĞINMAK.

Eğer bunu başarırsa, Allah onun ödülünü ASLA esirgemiyor, eksik bırakmıyor.

Ve Allah’tan gelecek olan o ödül, tüm o kardeşlerin, annenin veya babanın ondan esirgediklerinden KAT KAT üstün, KAT KAT büyük, KAT KAT daha güzel oluyor.

O sebeple, siz sevgili arkadaşlarım,

** varsa uğradığınız bir haksızlık,
** kardeşleriniz sizi dışlamışsa,
** anneniz babanız onları kayırmışsa,

siz yine de Allah’a sığının.

Yusuf peygamberin suresini okuyun.

Ondan, onun sabrından, Allah’a sığınışından, ders alın, ilham alın.

Veeee…

Annenize, babanıza, kardeşlerinize sevgiyle ve elinizden geldiğince af ile yaklaşın.

Ve asla unutmayın ki, anneniz size kanından, canından, gücünden, kuvvetinden özveride bulunarak YAŞAM fırsatı verdi.

Yaşam fırsatı, öğrenme fırsatı, anlama fırsatı, Allah’ı bilme fırsatı, her şeye rağmen kardeş olma fırsatı, evlat olma fırsatı, iyilik yapma fırsatı, ve tüm bu fırsatların değerlendirilmesi sonucu da cennete kavuşma fırsatı.

Bu fırsat için annelerimize ne kadar teşekkür etsek az gelir, her ne kadar onlar hayatımızdaki en büyük imtihan olsalar da olmasalar da.

TÜM ANNELERİN, anne olacakların, anne olmuşların, anne yarısı teyzelerin yengelerin, halaların, anneannelerin, babaannelerin, ablaların, annesizlere annelik edenlerin, ANNELER GÜNÜ KUTLU OLSUN.

Tweet Yap
Facebook'ta paylas!