Satranç kötü mü?

Pin It

Geçenlerde, çok sevgili maraton arkadaşlarımla aramızda bir konuşma geçti satranç hakkında ve bu konuşmaları da makaleye almak istedim ki, ilgilenenlere, dileyenlere, Allah’ın da dilediği, faydalanmasını istediği insanlara faydalı olsun, yardım etsin.

Allah da iyi, güzel, doğru niyetlerimizi kabul etsin, razı olsun.

******************************************

******************************************************

Sevgili arkadaşlarımdan gelen bir kaç cevap:

******************************************

******************************************

******************************************

Sevgili arkadaşlarım, SABIRLA beni beklediler çok şükür. Açılan kapılar, kapanan kapılar derken, ve birbirimize yardım edip destek olurken, çok şükür  SATRANÇ iyi mi, kötü mü, konusuna sıra gelebildi.

Herkese mutlu yıllar dileğiyle birlikte, ben de yeni yılın ilk makalesini bu konuya ayırayım dedim.

Pin It

İşte farkındalıklarım:

1- Düşmanlık, hainlik, sinsilik ve ikiyüzlülük: 

Satranç oyunu karşımızdakini bir düşman, yakalanması gereken bir av, ezilmesi gereken bir düşman olarak görmek üzerine kurulu.

Bu oyunun bir çocuğa öğretilmesi ve aklı başında insanlar tarafından desteklenerek, sessiz, huşu dolu ortamlarda neredeyse bir ibadet gibi, yaşatılması, aklın kalbin bu yönde çalıştırılması, elbette bir kişiye, bir çocuğa öğrenilebilecek en iğrenç iki yüzlülüklerden birisini öğretiyor:

Karşındaki düşman, onu yakala, yok et, sahip olduğu her şeyi ve herkesi elinden al ve en sonunda da onu devirirsen, hayatta sen çok güzel bir şey elde etmiş olacaksın. Ve sen bunu yaparken de sahip olduğun HER ŞEYİ harcayabilirsin, harcamalısın, hatta bu amaçla en yakınlarını feda etmekten kaçınmamalısın.

Akla, kalbe işletilen bu gizli mesaj, bir seremoni gibi, sessizlik ve ciddiyet içerisinde verildikçe, kişi de tabii ki büyülenmiş gibi sadece oyunda değil, yaşadığı hayatta da bundan etkileniyor. (Çekim yasası da zaten hep itaat ettiğimiz o içten içe düşünceler, duygular üzerine çalışmıyor mu, sevgili arkadaşlarım?)

İkiyüzlülük nedir?

Bir insanın aynı anda hem ciddi, hem düşünceli, sözüm ona huzurlu bir İÇ ALEM yaşarken, aynı anda çok iğrenç kötülükler yapabilmesi aslında.

Bir düşünelim, diyelim patronumuz çok kibar, saygılı, aynı zamanda da hain mi hain, tuzakçı mı tuzakçı, planlı mı planlı, her şeyi 40 düşünüyor ama tek bildiği var, herkese kazık atmak, herkesi yenmek, herkesi geçmek, herkesten üstün olmak. İşte size satrancın bir patrona yansıması.

Ya da bir koca düşünelim, sessiz ve kibar bir görünüşün arkasında, kurmuş da kurmuş, planlamış da planlamış ne hainlikler yapıyormuş. Mesela annemize tatlı tatlı konuşup, bizim hakkımızda dedikodu yapıyormuş. Meğer her yaptığının, her söylediğinin arkasında sinsi sinsi oyunlar, planlar oluyormuş da biz ancak yıllar içerisinde anca anlıyormuşuz. Bu da satrancın en masumundan bir eşe yansıması.

Ya o kimi nasıl ezeyim, kimin nasıl ayağını kaydırayım, kim beni geçmeye yenmeye çalışıyor, onu ben önce keşfedip altedeyim derdindeki o müdürler?

Sinsiliğin sonu yok maalesef.

Bir insan, bir kral, rakibi ile satranç oynuyorsa, artık kendi taşlarına, kendi yakınlarına karşı da oynaması gerekmektedir, çünkü onlara da hainlik yapmak durumundadır ve onları da harcayacaktır, ‘kimi neyi nasıl harcasam da kazansam’ diye bakarak, hem yüzlerine gülüp, hem de ‘onu nasıl feda etsem, nasıl harcasam da kazansam ve daha iyi bir şey elde etsem’ diye bakacaktır.

Ve bu ille de bilinçli olmak zorunda değil.

Bu yönde aklını kalbini çalıştırmaya başlamış bir insan, bilerek veya bilmeyerek, karşısındakilere ve yanındakilere bu oyunu oynamak zorunda kalıyor.

Halbuki hayatta rakiplerimize, karşımızdakilere ve yanımızdakilere, ortaklarımıza, kardeşlerimize, arkadaşlarımıza, öğretmenlerimize olan yaklaşımımız, ‘ben de kazanayım, sen de kazan, gel beraber güzel bir iş yapalım, dünya da kazansın, herkes kazansın’ şeklinde olmalı.

İnsan, sevdiği, beğendiği bir kişi ile evlenirken, ‘ben seni seviyorum, beğeniyorum, sen beni seviyorsun, beğeniyorsun, gel ikimiz de mutlu olalım, çocuklarımız da bizden mutlu olsun, ailelerimize de hayrı olsun, dünyaya da hayrı olsun’ diye evlenmeli.

Ancak eş seçiminde satranç oynamışsak, ‘Ne yapayım da onu elde edeyim de, ne yapayım da onu tutayım da, kendimden ne feda edeyim de, ona kendimi beğendireyim de o da bana şah-mat olsun da, kendi beğendiği, değer verdiği şeyleri, hayallerini bırakıp da bana teslim olsun, gerisi önemli değil. Ki gerisi de yıllar içerisinde devam eden bir oyun olacak zaten, ben yine kazanacığım ne pahasına olursa olsun’ şeklinde başlıyor.

Hatta çocuk yapmak bile, ‘kazanmak, kaybetmek, yenilmek, yenmek’ meselesine dönüveriyor.

Duygusal basamaklarda, ‘karşımdaki bana bir rakip ve engel, onu halletmeliyim, o engeli ortadan kaldırmalıyım, yenmeliyim’ dediğimiz anda, yalanlar-yanlışlar bankasının içindeyiz, kötülük alemindeyiz.

Ne olursa olsun, kötülük arayanlardan, planlayanlardan olduk artık ruhi alemde ve maalesef kirlendik.

Bu durumdaki bir insan artık iyi olmayı, melek olmayı bıraktı, iki yüzlülüğün en büyüğünü yapıp, yaratılışımızın o yardımsever, sevgi dolu varlığını reddederek, onu bastırarak, kendini kötü yaptı. Kendini de vuran, kıran, kandıranlardan yaptı.

Çok ilginç, bu durumdaki bir insan, kendisine yapılan en ufak bir haksızlık veya herhangi bir üstünlük gösterisi veya iletişimi karşısında çok bozuluyor. ‘Ben de mi kötü olayım? Ben de mi kötü olayım?’ diye kuruyor da kuruyor hatta ağlıyor. Ah bir anlasa, bunu dediği anda, aslında o çoktan kötülük oyunlarına başlamış ve zaten o sebeple yapılan azıcık bir haksızlığa çok bozuluyor ve ben de mi kötü olayım diye kuruyor ya!!!

2- Ruh söndürme egzersizi:

Biz insanlar beyinden ibaret değiliz. Asıl olan ruhumuz. Beyin toprak olacak, ruhumuz yola devam edecek.

Bir insanın kas geliştirmesi gibi, beynini düşüne düşüne geliştirenler, bu geliştirdikleri yapıyı toprakta bırakıp sırf ruhlarıyla yola devam edecekler. Ruhun korunması, sağlığının korunması, zeki olmaya çalışırken, beyin denen bilgisayar oyununda kaybolmaktan ÇOK ÇOK daha değerli ve önemli.

Biz farkında olalım veya olmayalım, kafamız ruhumuz için hala karanlık bir kontrol odası.

Oraya ihtiyacının dışında girmeye zorlandığında, hele hele oraya girip, kötü kötü bir şeyler kurmaya zorlandığında, ruhumuz bundan kalıcı zarar görüyor. Dışarıya bakmayı, hayatın gerçeğine bakmayı unutuyor, kendisini beyin sanıyor, vücut sanıyor. Kim olduğunu unutuyor. Kendini yok sanıyor, karanlıklarda yaşayan uykuda bir varlık haline geliyor.

Ruh için beynin idaresi, kullanımı, hayatın 1001, hatta daha çok aktivitesinden sadece bir tanesi. Üstelik karanlıklarda ve çok ufak bir mekanda yapılanı ve bunu aşırı geliştirmek hiç de o kadar sağlıklı değil.

Elbette beyinde zeka var ve bu ilginç ve faydalı, ama zeka da kas gücü gibi, fiziksel evrenin kullanılması, değerlendirilmesi ile ilgili bir şey ama aşırı değer verilip, en değerli şey sanılmaması, tapılmaması gereken bir şey.

Zeka da kas gücü gibi, esas olmayan, faydalı olan ama amaç değil araç olan bir şey. Hatta fazla değer verilmesi çirkin olan bir şey.

Zeka eskiden sadece insanda vardı, o yüzden değerli ve ruhi sayılıyordu, maneviat sayılıyordu. Ancak artık biliyoruz ki zeka makinada da oluyor. Yapay zeka da üretilebiliyor.

Zeka, kas gücü gibi, değerli ama insanı asıl değerli yapan şey değil. Ve ona aşırı değer vermek, hayran olmak, adaletli değil, ahlaki değil.

Zeka, maneviyat değil. İyilik kötülük değil. Ne iyiliğin, ne kötülüğün işareti değil. Ona da dozunda değer verilmeli.

Zeka, üretilebilen, asıl değil eklenti olan bir özellik. Elektronik ile, beyin ile, ruhun yetenekleri ile üretilebilen, oluşturulabilen bir şey. Aynı kas gücü gibi.

Sen, zekan değilsin. Zekan az olur çok olur, azalır çoğalır, geliştirilir, köreltilir. Sen değilsin o zeka.

ASLOLAN RUHUMUZ. Ve ruhumuzun sağlığı, iyiliği, çocuksu neşesi.

Ne zekaya ne güce önem vermeyen o temiz gönlü.

Ve işte bunları kaybettiğimizde, geriye bir karanlık, kör, sağır, kendini bilmeyen, nerede olduğunu, kim olduğunu bilmeyen bir zavallı varlık kalıyor maalesef. Hatta ruhu körelmiş, kendini vücut sanan ve vücudun bütün eğlenceleri, zevkleri içerisinde kaybolup, günahlar içerisinde yaşayanlar kalıyor.

Ruhun doğal zekası, dış alemde herkese ve her şeye uzanmış sevgi elleriyle her şeye ulaşabilirken kendini gösterir. Beynin zekası ise başımızın içine saklanıp, orada geçmiş veya gelecek küçük küçük resimlere bakarken kara kara düşünürken ortaya çıkarılır. Beyin bir ruh için maalesef bir gece kulübünden daha zararlı aslında.

Sadece çaresiz kalınca ve gerektiği kadar kullanılması lazım, düzgün bir hayat yaşamak için ne kadar gerekiyorsa o kadar. Bundan fazlası ruhumuzu köreltiyor.

3- Oyunların, eğlencelerin en kötülerinden:

Satranç, kendimizi geliştirmek için, kendimize faydalı olması için yapılabilecek, kullanılabilecek oyunların belki de en kötülerinden.

Bir düşünelim, 15 dakika jimnastik yaptınız. Kendinizi nasıl hissedersiniz? Hayat dolu, neşeli, sağlıklı, sosyal, iletişme hevesli, bahar gelmiş gibi ve zeki. Peki yarım saat satranç oynasanız kendinizi nasıl hissedersiniz? İçine kapanmış, karanlık düşüncelere dalmış, dünyaya sevgi gözlüklerini kaybetmiş ve bir robot gibi bakan, yarım saattir aşırı bilgisayar oyunu oynamaktan kafası bulanmış bir kişi gibi, sosyal enerjimiz düşmüş, ve büyük ihtimalle de kaybetmişiz ve kendimiz hakkında olumsuz düşüncelerimiz var. Bir ihtimal de kazanmış olabiliriz ama acı acı bir sevincimiz var çünkü arkadaşımızı yenerek bu başarıyı elde ettik. Ve aklımızda da tuzak kurmak ve tuzaklardan kaçmak hakkında çeşit çeşit felsefi düşünceler dolaşıp duruyor.

Bir insan ben böyle şeyler düşünüyorum dese, ben ona git biraz dinlen, tatil yap, sen iyi durumda değilsin, kendine iyi bak derim.

O yüzden satranç oyun olarak kabul etsek bile pek oynanacak şeylerden değil. Hele hele ufak çocuklara oynatılacak bir oyun, hiç değil.

Bu şuna benziyor: ‘Hanım, oğlana biraz satranç oynatalım da hainlik öğrensin.’

4- İnsanları piyon olarak görmek, insanları kullanıp harcamayı öğrenmek:

Bir çok bilge insan, temiz kalpli insan, ve Allah, Kuran, insanların vezir, piyon, şah (firavun) diye sıraya dizilmesinden, tabakalara ayrılmasından, değer ve öncelik sıraları oluşturulmasından HİÇ hoşlanmıyor ve bunu kötülerin yaptığı bir kötülük olarak kabul ediyor.

Bir yöneticinin, yönettiği insanları, savaşlarda orada burada ülkenin savunması söz konusu olmadan, piyon gibi harcamayı düşünmesi, böyle bir düzeni kurmuş olması, onun şeytani derecede kötü olduğunun bir göstergesi sayılıyor.

Allah önünde, kalp önünde hepimiz eşitiz.

Kimsenin kimseyi küçük görüp harcamaya hakkı yok.

Böyle bir düzeni Allah kabul etmiyor, bilge insanlar kabul etmiyor, kalbi temiz insanlar kabul etmiyor.

Örnek olarak Japonya, 2. Dünya Savaşına girerken, sırf imparatorun ve yanındaki insanların başka yerleri, ülkeleri ve insanları ele geçirme, yenme hatta köle yapma hayalleri ve amaçları sebebi ile savaşa girdi.

İmparatorun bakış açısına göre, hayat bir satranç oyunu. Diğer ülkeler rakipler, kendi halkı da satrancın taşları, piyonları.

‘Haydi herkesi yenelim de, herkesten üstün olmanın, zevkini tadayım.’

Hiç, ‘O insanlar piyon değil. Onlar gerçek varlıklar, insanlar’ düşüncesi, bakışı yok.

Piyonlar gönderiliyor, rakip piyonlar yok ediliyor taa ki, rakip yönetici yok edilene ve kendini bu sebeple iyi hissedene kadar.

Ve 2. Dünya savaşının sonlarında durum oydu ki, Japonya’nın artık kaybedeceği kesindi. Ancak, imparator ve çevresi,  bütün taşlarını, piyonlarını sonuna kadar kullanmak ve tek kişi kalana kadar, gerekirse bütün milletini bu savaşta yem etmeye, öldürtmeye de hazırdı ve bu sebeple yenilgiyi kabullenip, barışı getirtmiyordu.

‘Önce benim gururum’ diyordu, ‘sonra milletin canı.’

Ve diğer ülkeler de defalarca yenilgiyi kabul etmelerini istemelerine rağmen, imparator ‘daha taşlarım bitmedi’ diyordu ve devam ediyordu.

İşte bu tam bir satranç bakış açısı.

Amerika da Rusya da Japonya’nın barışı kabul etmemesi halinde, ülkenin işgal edilmek zorunda kalınacağını ve sokak savaşlarında her iki taraftan da milyonlarca kişinin öleceğini anladılar. Ve belki bu işi o sokak ve işgal savaşları olmadan bitirebiliriz diye atom bombalarını kullandılar. (Tabii ki aslında bana sorsalar, şehirlere atmadan önce, yetkili birisini çağırıp, deneme gösterisi yapılsa,  imparator ve çevresi ikna olabilirdi, diye düşünüyorum, ama zaten bunun yapılmamış olması da karşı tarafta da hayatı satranç gibi, insanları piyon gibi gören kimselerin olduğunun göstergesi,değil mi sevgili arkadaşlarım?)

Uzun lafın kısası, ilk şehre atom bombası atıldı, ancak, rakip şah, dedi ki, ‘benim daha taşlarım var, bu benim taşlarımı piyonlarımı bitirmedi ben devam ediyorum.’

Ve bunun üzerine 2. şehre de atıldı. İşte o zaman şah dedi ki, ‘Hmm bu oyunu piyonlarımla kazanamayacağım kesinleşti, ben en iyisi bir anlaşma imzalayayım ve BANA DOKUNMAMAK ŞARTIYLA ükemi teslim edeyim.’ Tam bir satranç ve TEK BİR KİŞİNİN her yolu deneyip hayatta kalma oyunu.

Tabii bu hikaye Japonya’ya özgü değil, bizde de Sevr anlaşması var biliyorsunuz, Atatürk’ün kabul etmediği ülkesini, milletini, insanını SAVUNMAK, kölelikten kurtarmak için savaşa girdiği.

Maalesef tarihte görüyoruz ki, imparatorlar kendilerini böyle yukarıda ve üstün hissederlerdi, istisnalar kaideyi kanıtlar.

Sanki onlar satranç oyununu tahta üzerinde ve piyonlarla değil, hayatta ve insanlarla oynuyorlardı.

İnsan merak ediyor. Acaba onlara bu soğukluğu, bu zalimliği, çocukken satranç öğretmenleri mi öğretti?

5- Ateistlerin hayalindeki dünya:

Ne kadar ilginç ki, bize ‘Sen sen olduğun için değerlisin. Ben sana değer veriyorum sen sen olduğun için!’ diyen bir tek Allah, din ve aile kurumu var.

Ve bu ikisi üzerine yapılan saldırıların bitmek bilmemesi, insanı sonuçta, öksüzler yurdunda yetişmiş piyonlara çevirecektir.

Dünyanın en büyük katilleri, ateistti ve kendilerini ilahi ve üstün görürlerdi. Stalin, Hitler, yukarıda bahsettiğim imparator, ve çeşit çeşit imparatorlar, firavunlar…. Bunların dinleri ya çok zayıf, ya hiç yoktu, ya Allah bilmezlerdi, ya da Allah’a, iyiliğe, hakka, adalete düşman bir sözde dinleri vardı.

Ne kadar ilginç, bizi piyon olarak görüp harcamak isteyenler aynı zamanda Allah’a ve aileye de düşman. Kötülük hep paket olarak geliyor.

Aileye ve Allah’a düşmanlık aynı zamanda bizi piyon da yapan şey. Zaten ateistlerin satranç oynamayı sevmesi de bir ipucu sanki.

Pin It

Tweet Yap
Facebook'ta paylas!